Het hart van IJsselland

De mensen op de achterste rij

november 2022



Als laatste komen ze binnen. Zachtjes vragend of het wel gepast is dat zij er zijn. 

Als eerste gaan ze weer weg. Ze groeten mij altijd met een warme glimlach en een zachte blik. Gaan even geruisloos als ze kwamen.

De verzorgers uit het verpleeghuis, waar vader nog jaren heeft gewoond. Zij zijn het die hem ‘s avonds in bed stoppen. Hem wassen, nu dat zelf niet meer lukt. ‘s Ochtends als eerste binnenkomen en de zon de kamer binnenlaten, met het openen van de gordijnen. Hem ondersteunen bij zijn laatste stappen. Alle namen weten van de kinderen, die vanuit door zonlicht verkleurde lijstjes de kamer inkijken.

Dat ene telefoontje met ons plegen. Omdat het goed is om te komen nu.

De (wijk)verpleging, de meiden van de thuiszorg, de kapster, de buurman die een oogje in het zeil hield. De medewerkers van de hospice, de (huis)arts en een ieder die zorg draagt voor de ander. De fysiotherapeut, de pedicure.

De pedicure.. “Het was zo fijn om een uitnodiging te krijgen voor de uitvaart”, vertelt ze me, terwijl ze druk in de weer is met mijn nagels. Zij is zo’n vriendin die nieuwe materialen op mijn gezonde nagels uitprobeert. Nieuwe materialen en technieken voor mensen die bij haar komen na een chemobehandeling en wiens nagels zwaar beschadigd zijn. Deze mensen delen hun gevoelens met haar. Ze leggen het soms letterlijk in haar handen.

En zo delen we dan met elkaar wat we zien, horen en met weinigen kunnen delen. Dat het je verdriet kan doen als een mens die je regelmatig ziet en verzorgd, op een dag niet meer door die deur binnenkomt.

Het was zo fijn om een uitnodiging te krijgen voor het afscheid van Els, vertelt ze mij. Els zat niet alleen in haar behandelstoel, maar zij bouwden ook een band met elkaar op.

Na de dienst, bij het condoleren van de familie, sprak zij naar hen uit dat ze het zo waardeerde dat zij bij dit laatste afscheid had mogen zijn. Dat het haar had ontroerd en troost gaf. Ze gaven haar iets moois terug. Voor haar voelde het als een cadeautje. Kostbaar.

De familie antwoordde haar dat zij bij het laatste deel van hun moeders leven had gehoord en daar wilden zij erkenning aan geven.

Erkenning, omdat hun moeder niet alleen van hen is geweest. 

Wilt u graag contact opnemen? 

Belt u dan naar T 038 20 54 038, u wordt hier 24/7 te woord gestaan en geholpen.