Het hart van IJsselland

Hoe zorgen we eigenlijk voor elkaar?

juli 2022

"Zij is zelf nog niet dood, je kan gewoon een praatje komen maken", zei de ene buurman tegen de andere.

Schoorvoetend kwam de laatste aanlopen. Hij had geen idee of ze daar wel op zat te wachten, hun jonge buurvrouw die vorige week haar man was verloren. Letterlijk gebukt onder jarenlange zenuwpijnen waar niemand hem blijvend mee had kunnen helpen, had hij ervoor gekozen om zelf een einde aan de pijn te maken.

Zij stond 's avonds al net wat langer dan goed was de plantjes aan de voorkant te bewateren, deze dappere, jonge weduwe. Ja, het was erg warm en droog geweest, maar ze wilde ook ervoor zorgen dat ze niet zelf in huis verpieterde en had behoefte aan de praatjes over ditjes en datjes die buren vaak met elkaar hebben, zo aan de randen van de dag.

De dingen van alledag, ze zijn soms zo'n fijne afleiding van de stilte die iemand thuis wacht. Kleine gesprekjes vinden vanzelf een weg naar de grote dingen.

"Ik wil haar niet lastig vallen, vergeleken met haar verdriet zijn onze belevenissen zo eenvoudig. Hoe vraag je nou eigenlijk hoe het met iemand gaat, je verwacht dan dat de ander je aankijkt met 'wat een stomme vraag, dat snap je toch wel. Ik wil ook zo graag wat voor haar doen, haar laten weten dat wij aan haar denken".

De andere buurman had zelf zijn vrouw verloren, jaren geleden. Hij wist nog goed hoe het voelde, het leek wel eens of hij melaats was vertelde hij, zo werd hij ontweken op straat en op het werk gingen de collega's er onhandig mee om.

Onlangs sprak ik de jonge weduwe zelf, en ze vertelde dat ze inmiddels de vriezer vol eten had. De buren hadden begrepen dat ze behoefte had aan contact. Niet teveel, maar wel genoeg. Daarom kwamen zij iedere dag aan de deur, met de ene keer een potje eten en de andere keer een nieuw plantje. Met alleen een vriendelijke glimlach, zonder stomme vragen.

Het deed haar goed vertelde ze. Dat iemand voor je staat, je aankijkt en met een simpel gebaar 'ja' zegt tegen jou en het verlies dat je hebt geleden. Het niet mooier probeert te maken, of minder erg. Ze kreeg daardoor het gevoel dat het leven ook 'ja' tegen haar blijft zeggen, hoe pijnlijk het verlies ook is. Dat ze iedere dag voorzichtig haar weg weer zal vinden. Dat er aan haar gedacht wordt.

Wilt u graag uw uitvaartwensen met mij bespreken? U kunt mij hiervoor bereiken via marisa@ijssellanduitvaartzorg.nl of via het contactformulier op www.ijssellanduitvaartzorg.nl. Ik kom graag bij u langs om uw vragen te beantwoorden en voor u op te schrijven.

Een overlijden kunt u dag en nacht bij mij melden op 
T 038 20 54 038.