Lang leve het platteland

Het hart van IJsselland

Klik, klak, klik, klak. “Schrijf over hoe blij je wordt als de mensen je bellen, hoe je je voelt als je anderen helpt!” Roept ze mij toe met haar lieve glimlach, terwijl ze zich haast naar de bushalte om de hoek in haar mooie stewardessen outfit.

Ik weet inderdaad even niet meer wat te schrijven. Iets zinvols wil ik ervan maken, het liefst zonder te denken wat anderen graag willen horen. Iets authentieks, maar niet een grote-ik-show. En niemand mag weten over wie het gaat.

Maar ik voel me even helemaal niet zo blij.

Zo mooi en ontroerend als een afscheid kan zijn, zo pijnlijk en rauw kan de andere zijde van het leven en van de dood zijn. Niet alle uitvaarten zijn kleurrijk en vol zonlicht, met fladderende vlindertjes. Soms zijn ze grauw, stil en donker. 

Ver in de buitenrand van Nederland bevind ik mij. Mevrouw wilde liever geen traditionele of conservatieve begrafenisondernemer. Het bruin met gele, warme en toch ruige oerlandschap geeft rust en troost aan wie dat zien, maar een gure eenzaamheid voor hen die alleen achterblijven. 

Daar sta ik. Ik voel me helemaal niet blij. Ik voel me onzeker over de veiligheid van deze vrouw op hoge leeftijd. Niet alleen om de conditie waar zij door haar gebroken hart nu in is, nu haar levenspartner overleden is. Er is iets wat speelt op de achtergrond wat ik niet kan delen hier. Mevrouw heeft geen zorgindicatie, dus wie bel ik nu? Ik kan niet de hele week bij haar in huis gaan zitten. Is er iemand in de buurt die zij kan bellen? Zij zegt wel dat zij de buren wel eens heeft ontmoet en een belletje zal doen, maar ik weet het zo niet. 

Na een paar uur sta ik buiten en ik besluit na een tijdje met mijzelf overlegd te hebben om naar de eerste boerderij die ik tegenkom te rijden en aan te bellen. Gelukkig word ik daar serieus genomen en de beste man springt zonder dat ik zeker weet wat er nu gaat gebeuren in zijn auto en gaat op weg. Loslaten ofzo zeg ik tegen mijzelf.

Als ik ‘s avonds thuis kom, bel ik voor de zekerheid nog even om te vragen hoe het nu is. Haar stem klonk krachtiger. De buren waren opeens langsgekomen, ze hadden gehoord dat haar man was overleden en waren allemaal gekomen en zorgden er blijkbaar voor dat zij niet de hele tijd alleen zat. En zoals dat zo mooi gaat had de buurvrouw van de dichtstbijzijnde boerderij gezegd dat ze maar een kik hoefde te geven en zij stuurde haar zonen naar haar toe. “Hartverwarmend”, zei mevrouw tegen mij. En dat is het. De tranen schieten in mijn ogen van opluchting. 

Lang leve het platteland.